30 июн. 2012 г.

Սուպեր Մարիոն հասավ վիշապի մոտ


Նկարագրել այն ամենը, ինչ տեղի ունեցավ երեկ Լեհաստանի մայրաքաղաքում, ամենալավը կարող է այս լուսանկարը: Այն կդառնա ֆուտբոլային պատմության ամենաազդեցիկ պատկերներից մեկը, պատմություն, որը դեռ հանգուցալուծման է սպասում: Իտալացի սևամորթի մկանուտ մարմինը կարծես արտահայտում է աձուրիների ողջ հզորությունը, իսկ խորիմաստ հայացքը իր մեջ պատկերում է ոչ միայն նոր անկասելի սուպերհերոսի, այլ մի նոր, հիանալի թիմի հասունացումը, որը իրավամբ արժանի է լինելու մայրցամաքի չեմպիոնը:


Հերթական վեցամյակի եզրագծին.
Հավատացեք, իտալացիներին երկրպագելը իրոք մեծ երջանկություն է: Շտապում եմ այդ մասին ասել եզրափակիչից առաջ, որովհետև իմ չափաբաժինը արդեն ստացել եմ: Հետաքրքիր է, «իմ կենդանության օրոք» այդ չափաբաժինը ստանալու համար ամեն անգամ անհրաժեշտ է սպասել ճիշտ 6 տարի: Սկսած 1994-ից, Իտալիան ամեն 6 տարին մեկ հայտնվում է խոշոր մրցաշարերի եզրափակիչներում, և եթե 1994-ին և 2000-ին վերջում միշտ մի բան պակասում էր (մեկ Բաջջոյի ճշգրիտ հարվածը 11-մետրանոցից, մեկ էլ ընդամենը 60 վայրկյան մինչև եզրափակիչ սուլիչը), ապա վերջին փորձը միանշանակ հաջողված էր:


Սուպեր Մարիոն.
Այս ընդմիջումների ընթացքում շատ բան է փոխվում: Փոխվում է թիմի տակտիկան, խաղային տրամաբանությունը, մարզիչները, փոխվում են նաև հերոսները: Աստվածային պոչիկին, Պենտուրիկիոյին, Պիպպոգոլին և մյուսներին փոխարինելու է գալիս Սուպեր Մարիոն: Բալոտելլին վերջնականապես հաղթեց այս անվան համար պայքարը հենց երեկվա խաղում: Երկու թիմերի մեկնարկային կազմերում էլ հարձակման գծում խաղում էին Մարիոները, բայց հանդիպմանը մասնակցեց միայն մեկ Սուպեր Մարիո: Բալոտելլին իրականում հիանալի խաղաց: Այստեղ խոսքը միայն երկու հրաշալի գոլերի մասին չէ: Ինչպես ինքն է նշում, գոլ խփելը ընդամենը իր պարտականությունն է, ինչպես օրինակ փոստատարի պարտականությունն է նամակներ բերելը: Մարիոն ուղղակի կերպարանափոխվել էր նախորդ խաղերի համեմատ: Նա անչափ շատ էր աշխատում և չէր ալարում վազել ոչ մի գնդակի հետևից: Նա համարյա միշտ հայտնվում էր անհրաժեշտ տեղում, միշտ ընդունում էր գնդակը, միշտ վարպետորեն պահում էր այն ինչքան որ պետք է: Նա չէր խճճվում և չէր արգելակում հարմար դիրքերում գնդակը ստանալիս: Նա ակտիվ տեղաշարժվում էր նաև առանց գնդակի և լարվածության մեջ պահում ողջ գերմանական պաշտպանությունը:  Ավելի կարևոր մի բան` նա ըմբռնել էր իր թիմի տրամաբանությունը և գործում էր դրա շրջանակներում: Արդյունքը ուղղակի ապշեցուցիչ էր...


Աձուրիների կնքահայրը.
Իսկ արդյունքը այս, իրականում, պատկանում է Չեզարե Պրանդելլիին: Պրանդելլին գիտի ինչքան համբերել, և նրա համբերատարությունը պարգևատրվում է: Նա համբերատար սպասում էր Մարիոյի բենեֆիսին: Անգլիայի հետ խաղից հետո ոչ ոք չէր հասկանում, թե Պրանդելլին ինչպես հանդուրժեց Բալոտելլիի 120 րոպեանոց ներկայությունը դաշտում: Հիմա բոլորն են հասկանում: Նույն իրավիճակը Մոնտոլիվոյի դեպքում էր, ով դարձավ փառահեղ գոլային փոխանցման հեղինակ: Դժվար է հասկանալ նաև` ինչպես է Պրանդելլին համբերում 60-70 րոպե և նոր միայն պայքարի նետում չափազանց ակտիվ Դիամանտիին և Նոչերինոյին: Պրանդելլիի շատ որոշումներ այդպես էլ գաղտնիք կմնան մարդկանց համար: Այս մարզիչը բոլոր խաղերին թիմին դաշտ է դուրս հանել տարբեր տակտիկական դասավորվածությամբ, սակայն արդյունքը համարյա միանման էր: Հանճարեղ մարզիչ է անխոս, գիտի ինչպես աճեցնել..

Պիցցայի համով ֆուտբոլը.
Իտալիայի ցուցադրած ֆուտբոլը իրոք անակնկալ է բոլորի համար: Իտալացիները մատուցեցին ֆուտբոլը գունեղ և տաք պիցցայի տեսքով` պատված Պիրլոյի նրբահամ տոմատով: Ու թող տաք համերը ձեզ չշփոթեցնեն, ամեն դեպքում, սա ամբողջովին իտալական ֆուտբոլ է: Միայն իտալացիներն են զգում իրենց իրական առավելությունը մրցակցի նկատմամբ, երբ մենք ընդհանրապես դա չենք նկատում: Միայն իտալացիները անհրաժեշտ պահին կքաշվեն հետ և վարպետորեն կպաշտպանվեն ինչքան անհրաժեշտ լինի:  Միայն Իտալիայի հավաքականն է, որ կարող է այսքան աճել որպես թիմ 5 խաղի ընթացքում և պայքարել ոսկե մեդալների համար: Միայն Իտալիայի հավաքականն է, որ երբեք չի պարտվի` լինելով մրցակցից ավելի ուժեղ:

Խաղն այս հետաքրքիր է և արկածային, ինչպես մեր մանկության հայտնի համակարգչային խաղը: Այստեղ էլ Սուպեր Մարիոն անցավ երկար փորձությունների միջով և հասավ վիշապին, կարմիր վիշապին: Մենամարտը թեժ է լինելու և դիտարժան, իսկ ղեկավարման վահանակը, թերևս, Պրանդելլիի ձեռքերում է... Forza Italia!!!



Read more »

6 июн. 2012 г.

Եվրո-2012-ի թաքնված ֆավորիտները. Մաս-2` Իտալիա

Համաշխարհային ֆուտբոլի զարգացմանը զուգահեռ` յուրաքանչյուր խոշոր մրցաշար առաջ է քաշում իր նոր ֆավորիտներին: Ճիշտ է, դրանք հիմնականում կրկնվում են, և իրենցից ներկայացնում են խոշոր ֆուտբոլային տերությունները, որոնք իրենց զարգացման որոշակի շրջանում և ունեցած ֆուտբոլային սերնդի որոշակի կազմի պայմաններում հավակնում են դառնալ լավագույնը:  Սակայն կա մեկ թիմ, որը համարյա ոչ մի մրցաշարում նախապես չի համարվում լուրջ ֆավորիտ, չնայած նրանք կիսաեզրափակիչների և եզրափակիչների հաճախակի հյուրեր են, թեկուզ և չսպասված: Խոսքը Իտալիայի հավաքականի մասին է, որը Լեհաստան է մեկնում խնդիրների մեծ ճամպրուկով և հերթական կոռուպցիոն սկանդալը հետաքննող ոստիկանների ձայնաազդանշանների ներքո:
Փորձենք հասկանալ Իտալիայի հավաքականին ինչը կարող է բերել հաջողություն, և ինչը հատկապես վանում է այդ հաջողությունը նրանցից.
Ուժեղ կողմեր.
1. Իտալիայի հավաքականի առաջին և կարևորագույն ուժեղ կողմը հենց մրցաշարի ընթացքում որպես ֆավորիտ աճելու հատկությունն է: Որպես կանոն, այս հավաքականը շատ թույլ ու ցրված է խաղում խոշոր մրցաշարերի խմբային փուլերում, բայց արդեն փլեյ-օֆֆի խաղերին վերաճում է հզոր թիմի և հասնում բաղձալի գավաթներին: Այդպես է եղել 1982թ. աշխարհի առաջնության ժամանակ, այդպես եղավ նաև 2006-ին: Այս հավաքականը նույնպես ունի այդ ներուժը. խաղացողները ունակ են դա անել, իսկ մարզիչը կտա նրանց այդ ազատությունը: Հավաքականն ունի նաև առաջնորդներ, որոնք կտանեն մյուսներին իրենց հետևից. Բուֆոն, Դե Ռոսսի, Պիռլո, ինչու չէ, նաև Կիելինի և Կասսանո:


2. Վերը նշված առավելությունները վերցնելով որպես հիմնաքար` Պրանդելլին վերջին երկու տարիներին փորձել է բոլորին /այդ թվում նաև ինքն իրեն/ ցույց տալ, որ ինքը լուծել է մինչ այդ թիմում առկա խնդիրները: Մարզչի գլխավոր հիմնավորումը, իհարկե, որակավորման փուլում Իտալիայի հավաքականի սահուն ու վստահ ընթացքն է, որին, թերևս, պետք է լուրջ մոտենալ: Այս հաջողությունը սերնդափոխություն ապրող թիմի համար ակնհայտ օրինաչափություն չէ, այլ որոշակի ձեռքբերում, որը կարելի է վերագրել հենց մարզչին: Պրանդելլին ոչ միայն հավաքել է նոր թիմ, այլ կառուցել է նաև որոշակի մարտավարական մոդել, որը դասական իտալականի կրկնօրինակը չէ բնավ, այլ ունի առավել հարձակողական թիմի որոշակի տարրեր: Բացի այդ մարզիչը թիմում բարելավել է մթնոլորտը, ստեղծել է էթիկական ուղեցույց, որին պարտավոր է հետևել հավաքականի յուրաքանչյուր խաղացող: Դրա արդյունքն էլ հենց այն է, որ հարձակման գծի երկու առաջատարները` Կասսանոն և Բալոտելին, Պրանդելիի որոք դեռ ոչ մի սկանդալ չեն սարքել: Մարզչական աշխատանքը և որոշ հանգամանքների առկայությունը ապահովում են անհրաժեշտ պայմաններ` մեր նշած առաջին ուժեղ կողմի գործարկման համար, իսկ թե ինչքանով այն կգործարկվի, կտեսնենք շուտով:

Թույլ կողմեր.
1. Կադրային խնդիրներ: Պետք է նշել, որ կադրային խնդիրներ ունի ոչ թե Իտալիայի հավաքականը, այլ «ողջ» Իտալիան, քանի որ Պրանդելլին տարբեր խաղային դիրքերի համար իրոք ուներ շատ նեղ ընտրություն: Խնդիրը ամենավառ կերպով արտահայտվեց հարձակման գծում, որտեղ երկու հիմնական խաղացողները` Ռոսսին և Կասսանոն վնասվածքներ ստացան, և նրանց արժանի փոխարինողներ գործնականում չկային: Ի ուրախություն մարզչի, Կասսանոն հասցրեց վերականգնվել: Բայց դեռ հարց է` ինչքանով կստացվի Կասսանոյի և Բալոտելլիի համատեղ խաղը առջևի գծում: Պաշտպանությունում նույնպես խնդիրները շատ են: Կոռուպցիոն սկանդալի պատճառով հավաքականը լքեց Կրիշիտոն, իսկ Անդրեա Բարցալիի մասնակցությունն էլ հարցականի տակ է: Այստեղ էլ ողջ բեռը մնում է Կիելինիի վրա: Ռուսների հետ խաղը ցույց տվեց, որ պաշտպանությունում իտալացիներին պետք է խաղի կազմակերպիչ, որը կարելի է լինել միայն Կիելինին: Բացի այդ, նույն ռուսների հետ խաղում պաշտպանական խնդիրները առավելապես անհատական էին, այլ ոչ տակտիկական, ինչը ևս փաստում է կադրային խնդիրների մասին: Դարպասում Բուֆոնը ոչ մի կասկած չի հարուցում, սակայն ցավալիորեն կասկած է հարուցում նրա մասնակցությունը մրցաշարին: Այս ամենի հետ եթե վերցնենք Իտալիան որպես թիմ, եթե փորձենք հասկանալ այն խաղը, որը պետք է խաղա Պրանդելիի թիմը, ապա այն ամբողջովին հիմնված է Պիրլոյի վրա: Արդյունքում` խաղաց Պիրլոն, կխաղա նաև Իտալիայի հավաքականը, իսկ եթե ոչ` ուրեմն ոչինչ էլ չի ստացվի:


2. Ստեղծված ծանր իրավիճակը, որի պայմաններում իտալացիները դուրս են գալու խաղադաշտ: Եվ եկեք նկատենք, որ սա 2006-ի այն փորձառու իտալացիները չէին, որ կարող էին սառնասիրտ գտնվել և գնալ դեպի իրենց երազանքը, երբ նույն ժամանակահատվածում իրենց ազգային ֆուտբոլը գլորվում էր «Կալչիոպոլի» կոչվող անդունդը: Լեհաստանում դաշտ են դուրս գալու խաղացողներ, ովքեր նոր են փորձելու կերտել ֆուտբոլային պատմություն իրենց երկրի համար, և այս տեսակետից իրենց կարող է խանգարել թե կոռուպցիոն աղմուկը, թե լրագրողների ու քննադատների ճնշումը, և թե երկրպագուների սպասումները: Կարող է խանգարել նաև Պրանդելիի «բաց» կեցվածքը... Առավել իրավացի լինելու համար պետք է ասել, որ իտալացիներին այս տարի կարող է խանգարել ճանապարհին հանդիպող ցանկացած դժվարություն, քանի որ այս թիմը իրականում խոցելի է:


Իտալացի երկրպագուները, չցանկանալով խորանալ այս խնդիրների մեջ, ուղղակի հիշում են 2006-ը, երբ հավաքականը աշխարհի գավաթը գտավ և բարձրացրեց հենց «Կալչոպոլիի» կեղտի միջից: Իսկ պատմությունը սովոր է կրկնվելու, իտալացիները դա լավ գիտեն...




Read more »

5 июн. 2012 г.

Եվրո-2012-ի թաքնված ֆավորիտները. Մաս 1` Անգլիա

Եվրո-2012-ից օրեր առաջ մրցաշարի հիմնական ֆավորիտների թվում առավել շատ հայտնվում են երեք հավաքականների անուններ` Իսպանիա, Հոլանդիա և Գերմանիա: Ֆավորիտների այս ցանկը շատ իրատեսական է` հաշվի առնելով վերջին աշխարհի առաջնության արդյունքները և մյուս թիմերի ներկայիս վիճակը: Մյուս կողմից Եվրոպայի առաջնությունը այն մրցաշարն է, որտեղ հրաշքներ իրոք լինում են, և մյուս բոլոր թիմերն էլ ջանք չեն խնայի կրկնելու Դանիայի և Հունաստանի հավաքականների սխրագործությունները: Սակայն պետք է նկատել, որ սխրագործությունները կանխատեսել գրեթե անհնար է, իսկ ավելի իրատեսական է գնահատել ու հասկանալ այն հավաքականների շանսերը, որոնք գլխավոր ֆավորիտների թիկունքում ունեն լուրջ հավակնություններ և հույսեր: Այդ հավաքականների թվին կարելի է դասել Անգլիայի, Իտալիայի և Ֆրանսիայի հավաքականները, որոնք ունեն ֆուտբոլային պատմություն ու փորձ և ունեն հիմնականում նոր կազմ` հետևաբար` հաղթանակի մեծ ծարավ:
Այսպիսով` Անգլիայի, Իտալիայի և Ֆրանսիայի հավաքականների 2 ուժեղ և 2 թույլ կողմերը Եվրո-2012-ում.

Մաս 1. Անգլիայի հավաքական. 
Ուժեղ կողմեր.
1. Զարմանալի է, բայց փաստ, որ Անգլիայի հավաքականը դեռ երբեք չի նվաճել Եվրոպայի գավաթը: Եվ ընդհանրապես, անգլիացիները հավաքականի մակարդակով առաջին ու վերջին լուրջ հաջողությունը գրանցել են հեռավոր 1966-ին: Չնայած դրան` Անգլիան համարյա միշտ ֆավորիտների թվում է: Իսկ գլխավոր խանգարող հանգամանքը, ինչպես շատերն են զգացել, ահռելի ճնշումն է հավաքականի ֆուտբոլիստների և մարզիչների վրա, որը գալիս է թե տաքարյուն անգլիացի երկրպագուներից, թե ամեն վայրկյան խայթելու պատրաստ լրագրողներից, և թե ԱՖՄ բավականին գոռոզ ղեկավարությունից: Այս ամենը միշտ կանգնեցրել է անգլիացիներին ինչ-որ մի պահի, և առավել հաճախ` մրցաշարերի փլեյ-օֆֆ փուլերի ժամանակ, երբ հաջողության հասնելու համար անհրաժեշտ է եղել ընդամենը հանգիստ նյարդեր: Իսկ ինչ ենք տեսնում այս տարի.. Անգլիացիները պարզապես հասկացան, որ թիմից, որը մինչև վերջերս չուներ ոչ ավագ, և ոչ էլ գլխավոր մարզիչ, դժվար է լուրջ հաջողությունների սպասել այս մրցաշարում: Բացի այդ, անգլիացիները նաև հասկացան, որ հենց իրենք են մեղավոր, որ թիմը մինչև վերջերս չուներ ոչ ավագ, և ոչ էլ գլխավոր մարզիչ: Հասարակական ճնշումը երեք առյուծների վրա այս տարի նվազագույնն է վերջին մի քանի տասնյակ տարիների համեմատ, և հույս է առաջանում, որ այս պայմաններում անգլիացիները վերջապես կկարողանան ցույց տալ այն ամենը, ինչի ունակ են իրականում:



2. Ուժեղ ու չգնահատված անհատները: Այսօր արդեն Անգլիայի հավաքականը ունի և նոր ավագ, և նոր մարզիչ: Նրանք երկուսն էլ բավականին ուժեղ անհատներ են, և ունակ են շատ բան փոխելու: Նրանց շարքին պետք է ավելացնել ևս երկու ֆուտբոլիստների` Ջոն Տերի և Ուեյն Ռունի: Հավաքականի ներկայիս կազմում նրանք անկասկած առաջատարներ են, և ունակ են արդյունք ստեղծել, կառուցել ամուր կոլեկտիվ և արդյունավետ խաղ: Պետք չէ նաև մոռանալ, որ այս ֆուտբոլիստների համար սա երևի վերջին հնարավորությունն է` հաղթանակի հասնել հավաքականի մակարդակով, ինչին իրենք, կարծում եմ, արժանի են: Մոբիլիզացնելով և համակարգելով երիտասարդներին, այս ֆուտբոլիստները և մարզիչը կարող են հասնել բավականին լուրջ հաջողությունների: Այս ամենին գումարենք նաև այն հանգամանքը, որ Դեվիդ Սիմենի հեռանալուց հետո առաջին անգամ անգլիացիները չունեն դարպասապահի խնդիր: Ջո Հարթը փակել է այս հարցը, չնայած Ռոբերտ Գրինը նույնպես անհրաժեշտության դեպքում կարող է առանց խնդիրների փոխարինել նրան:


Թույլ կողմեր.
1. Քիչ առաջ նշեցինք մի քանի ֆուտբոլիստներ, որոնք կարող են հաջողություն բերել Անգլիայի հավաքականին: Այստեղ կա մի բայց: Ի՞նչ է լինելու այն դեպքում, երբ այս ֆուտբոլիստները վնասվածք ստանան: Այս խաղացողներից յուրաքանչյուրի կորուստը կբերի խաղային տվյալ օղակի կորստի: Առանց Տերիի Անգլիան չի ունենա պաշտպանություն, որի ամրությունը առանց այն էլ կասկածի տակ է Քեյհիլի վնասվածքից և Ֆերդինանտին հավաքական չհրավիրելուց հետո: Առանց Ջերարդի կիսապաշտպանությունը կմնա առանց ուղեղի, և չկա որևէ մեկը, որ կկարողանա ղեկը վերցնել իր ձեռքը: Վերջապես, հարձակման գծում, որը առանց այն էլ առաջին երկու խաղերն անցկացնելու է առանց Ռունիի, նույնպես չկա հուսալի մեկը: Անգլիայի առաջին խնդիրը առանձին ֆուտբոլիստներից կախվածության վերացումն է, որը Հոջսոնը կկարողանա անել միայն Եվրոյից հետո, իսկ մինչ այդ պետք է հուսալ, որ այս ֆուտբոլիստները ուղղակի վնասվածքներ չեն ստանա:


2. Ռոյ Հոջսոնը ժամանակ չունի թիմում ներդնելու իր տակտիկան: Բնականաբար, այս մի քանի շաբաթները բավարար չեն ստեղծելու տակտիկապես հզոր թիմ, որտեղ ամեն մեկը հստակ կպատկերացնի իր խնդիրը և կկարողանա քիչ թե շատ լուծել այն: Իրավիճակը բարդանում է նաև նրանով, որ Հոջսոնը չի կարող շարունակել շարժվել թիմի նախկին տակտիկայով, քանի որ իտալացի մարզչի տակտիկական մոտեցումները էապես տարբերվում են ներկայիս մարզչի ֆուտբոլային պատկերացումներից: Ընկերական երկու խաղերն էլ ցույց տվեցին, որ ֆուտբոլիստների համար անորոշ է խաղային այն մոդելը, որով իրենք փորձելու են հաջողության հասնելո Եվրոյում: Այստեղ մնում է հուսալ, որ Անգլիան որպես թիմ կձևավորվի արդեն մրցաշարի ընթացքում, և շարունակաբար ավելացնելով կկարողանա փլեյ-օֆֆ հասնել որպես կայացած թիմ:


Հուսալ կարելի է և պետք է միշտ, սակայն հույսը իր մեջ վերոնշյալ խնդիրների լուծումը չունի: Մնում է միայն հետևել, թե այդ խնդիրները արդյո՞ք կկարողանան մարել հույսը անգլիացի երկրպագուների աչքերում...




Read more »

1 июн. 2012 г.

Հայաստան 0-1 Հունաստան. Դասեր ապագայի համար

Եթե Հունաստանը, որպես պետություն, տնտեսական խնդիրների և աղքատության զոհ է դարձել միայն վերջին տարիներին, ապա Հունաստանի հավաքականը, զուտ ֆուտբոլային իմաստով, աղքատիկ է եղել միշտ` նույնիսկ 2004-ի չեմպիոնական Եվրոյի ժամանակ: Եվ հարց է ծագում, թե ինչու՞ մերոնք իրենց ֆուտբոլային հարստությունը գործի չդրեցին հենց առաջին րոպեներից...
Լուսանկարը` armsport.am-ի
Թող ամենևին տպավորություն չստեղծվի, թե Հունաստանը իր աղքատիկ ֆուտբոլով թույլ հավաքական է: Այն իրականում շատ փորձառու, մարտունակ և պրոֆեսիոնալ թիմ է: Սակայն մի բան հստակ է. Հունաստանը յուրաքանչյուր խաղում սպասում է, թե ինչ թույլ կտա իրեն անել մրցակիցը: Հունաստանի առաջին րոպեների ակտիվությունը պարզունակ խայծ էր, և հույները, չզգալով դիմադրություն, վարպետորեն «սպասեցին», թե ինչքան են հայերը իրենց թույլ տալու գրոհել: Դժբախտաբար մերոնք թույլ տվեցին դա անել մինչև գոլը, և նույնիսկ մի փոքր էլ ավել:
Read more »