Նոյեմբերի 17-ն էր երեկ, ու դա հետ կապված վերջին օրերին բոլորը սկսեցին հիշել ուսանողներին, նրանց խնդիրները, նրանց անհետաքրքիր ուսանողական կյանքը, նրանց պասիվ վիճակը, մասնավորապես ու հատկապես Գյումրիում: Իսկ ես վերջին 4-5 օրը էնքան զբաղված էի, որ նույնիսկ բլոգս էի անուշադրության մատնել: Բայց անիմաստ չէր ամեն ինչ, որովհետև այդ օրերին ես վերը նշված խնդիրների լուծման օրինակներ էի ցույց տալիս, իսկ եթե ավելի անկեղծ, ուղղակի ապրում էի անմոռանալի ուսանողական օրեր: Վստահ եմ, յուրաքանչյուր ուսանող էլ, եթե որոշակի "նորմալ" հետաքրքրություններ ունի, որոշակի մակարդակի ուղեղ ունի ու որոշակիից մի քիչ շատ ցանկություն, կարող է իր ուսանողական կյանքը շատ լավ անցկացնել:
Պետք չէ նստել ու սպասել, որ պետությունը կարող է մի օր հիշել մեր մասին, համ էլ, եթե ավելի խորը դատենք, ավելի լուրջ խնդիրներ կան երկրում, իսկ մեր վիճակն էլ հենց այդ խնդիրների հետևանքն է: Պետք է ուղղակի հասկանալ, թե ինչ է հետաքրքրում մեզ ու սկսել անել դա: Տեսնենք թե ինչ էր հետաքրքրում մեզ, ու ինչ արեցինք.
