28 июн. 2014 г.

Ողբերգություն առանց գլխավոր հերոսի

Օրերս Պաոլո Մալդինին նշում էր ծննդյան տարեդարձը: Չգիտեմ՝ որ տարեդարձը, ես նման ֆանատիկական մանրուքներով չեմ տարվում: Ինձ համար ուղղակի կարևոր էր այս պահին հիշել նրան՝ որպես Իտալիայի հավաքականի ամենասիրվող ֆուտբոլիստի, որն այդպես էլ ոչ մի գավաթ չի նվաճել: Բայց նրա էլեգանտ խաղն ու մարդկային որակները ստիպում էին սիրահարվել ոչ միայն նրա խաղին, այլև նրա խաղացած յուրաքանչյուր թիմին: Շատերը սկսել են համակրել «Սկուադրա Աձձուրային» հենց նրա շնորհիվ:

Ինչու՞ հիշեցի նրան հիմա: Որովհետև Իտալիան այս առաջնությունում նման ֆուտբոլիստ չուներ իր կազմում: Իտալիան չուներ հերոս, ով կպայքարեր մահվան խմբում իրենց դեմ դուրս եկած անծանոթ աբորիգենների և քաջ հայտնի, բայց անկասելի մարդակերների դեմ: Չկար մեկը, ով չդադարեր վազել մինչև վերջին րոպեն, բայց որ ամենակարևորն է՝ վազեցներ իր հետևից: Չկար մեկը, որի անունից ու վեհությունից սթափվեր թե Ուրուգվայի հետ խաղի գլխավոր մրցավարը, ու ինքը՝ մեծն Սուարեսը: Ֆուտբոլն իրականում մեզ՝ հեռուստադիտողներիս համար նույն պատկերն է հեռուստացույցի էկրանից, և մենք դիտում ենք այն նույն ակնկալիքով, ինչ ֆիլմերը՝ տեսնել հակասություն, զարգացումներ և հանգուցալուծում: Իտալիան այս ֆիլմում չուներ իր հերոսը, նրա բոլոր ֆուտբոլիստները երկրորդական դերում էին՝ ինչպես օրինակ Կիելինին՝ Սուարեսի կծոցի դրվագում:



Շատերդ չեք համաձայնվի՝ նշելով Բուֆոնին ու Պիրլոյին: Ոչ, ես նրանց մասին չեմ մոռացել: Բայց նրանք զուտ լրացում են այն դերին, որը «Սկուադրա Աձուրայում» թափուր էին մնացել: Նրանք նույնքան փայլուն էին նաև 2006-ին, բայց այն ժամանակվա հերոսը Կաննավարոն էր: Պատճառն այն է, որ նրանք լավագույնն են իրենց դերերում, ուղղակի իրենց դերերը ի սկզբանե գլխավոր չէ՝ ոչ այն պատճառով, որ կարևոր չէ, այլ այն պատճառով, որ նրանց դերերը մարքեթինգի տեսանկյունից դժվարիրացնելի են: Պիրլոն թիմի շարժիչն է, մեխանիզմը, սակայն յուրաքանչյուր մեքենան նախ ուշադրություն է գրավում ու գերում է  իր տեսքի ու ընթացքի համար, իսկ մեխանիզմով հիանում են միայն նեղ մասնագետները, ովքեր մանրամասն ուսումնասիրում են այն: Նույն կերպ՝ Բուֆոնը, նա ֆանտաստիկ է միայն այն ժամանակ, երբ պաշտպանությունը ահավոր անհուսալի է, և գնդակը հասնում է մինչև  իրեն: Իսկ Բուֆոնի՝ մրցակցի տուգանայինում հայտնվելը ու չնահանջելն ասում է նաև հարձակման դեֆոլթի մասին: Ինչևէ, եթե Իտալիայի հավաքականի խաղում աչքի է ընկնում այս երկու երեսուննանց ֆուտբոլիստների խաղը, ուրեմն «Սկուադրա Աձձուրան» այլևս ոչինչ չունի ներկայացնելու:


Լավ, եթե ոչինչ ու ոչ ոք չկար Իտալիայի հավաքականի այս կազմում, որի համար կարելի էր երկրպագել նրանց, իսկ հետո ցավալ նրանց համար, ապա ինչ եմ ուզում ես այս պոստով: Ես ուղղակի շփոթվել եմ իմ մտքերի ու զգացողությունների մեջ, և ուզում եմ կողմնորոշվել: Ես Բալոտելիի ու Իմմոբիլեի զույգով իմ հարձակումով մեն մենակ եմ դուրս եկել Բուֆոնի պաշտպանած իմ դարպասի դիմաց:


Դե իհարկե, երկրորդական դերի դերասան Բուֆոնը հետ մղեց գլխավոր դերերի քասթինգին եկած Բալոտելիի ու Իմմոբիլեի հարվածները: Պատասխանն ակնհայտ է: Ցավում եմ ես, ինչպես պարզվեց, Պրանդելիի համար: Նա իր վարքագծով, աշխատաոճով ու մարդկային որակներով ամենաշատն է նման այն գլխավոր հերոսին, որին ես փնտրում եմ խաղադաշտում: Սակայն նա մեծ կադրում չէ, նա տեխնիկական գոտում է, չէ որ նա ռեժիսորն է:

Պրանդելլին հիացնում էր իր աշխատանքի այս չորս տարիներին, սակայն այդ աշխատանքը կարող էինք գնահատել միայն փորձերի ժամանակ: Փորձերից մեկն էլ կայացավ մեր աչքի տակ՝ «Հրազդան» մարզադաշտում: Ընդ որում՝ Պրանդելլին իր աշխատանքի հենց սկզբից հասկացրեց, որ իր ենթակայության տակ աշխատող բոլոր մարդիկ պետք է հարգեն միմյանց, ինչը հարգանք բերեց նաև իրեն՝ «ալլենատորեին»: Չեզարեն իդեալիստ էր, ու այնքան հզոր, որ ստիպեց հարգել նույնիսկ Բալոտելիին, և համարյա ստացավ նրանից բացառիկ համարժեք պատասխանը: Իր ֆիլմի գրավչությունը Պրանդելլին փորձում էր ստանալ ոչ թե փորձված ու տարածված, հեշտ ու աշխատող մեթոդների, այլև դժվար, բայց երազկոտ մի ճանապարհով, որտեղ յուրաքանչյուր հերոս այդպիսին է դառնում իր աշխատանքով, ինքն իրեն հաղթահարելու ճանապարհով՝ թե կոլեկտիվում և թե ֆուտբոլային դաշտում:  Մարզչի մոտ մի դեպքում նույնիսկ ամեն ինչ շատ մոտ էր ստացվելուն, երբ նա անգամ Մարիոյից կարողացավ հերոս ստանալ:


Այս ամառ էլ նշանակված էր Պրանդելիի ֆիլմի պրեմիերան: Ինչպես արդեն գիտենք, ֆիլմը տապալվեց: Այն գուցե շատ լավն էր, բայց չուներ գլխավոր հերոս: Երկրորդ պլանում կրկին փայլում էին Պիրլոն ու Բուֆոնը, և ընդհանրապես, ֆիլմի մուտքը բավականին լավն էր ու հետաքրքիր, բայց երբ այն արդեն սպասում էր գլխավոր հերոսներին, որոնք կապահովեին սցենարով նախատեսված զարգացումները, Պրանդելիի հերոսները չքվում էին տեսախցիկի առջևից, իսկ նրանց փոխարեն անակնկալ կերպով գլխավոր դերում էին հայտնվում ինչ-որ Քեմփբելներ ու Ռուիզներ, մրցավար Մորենո կամ Լուիս Սուարես, որ քիչ էր մնում Չեզարեի բարձրաշխարհիկ մելոդրաման արյունոտ սարսափ ֆիլմի վերածեր: Իսկ ու՞ր են Պրանդելիի այն գլխավոր հերոսները, որոնց նա ամիսներ շարունակ համբերատար կերպով ընտրել ու հղկել էր այս դերի համար, ընդունել նրանց ցանկացած քմահաճություն, հազար անգամ փոխել սցենարը՝ նրանց լավագույնս օգտագործելու համար: Չկային նրանք, չկա և մարզչի ֆիլմը, որը խոստանում էր իսկական գլուխգործոց լինել: Վերցնենք իտալական ֆուտբոլի ցանկացած վառ հերոսի՝ սկսած Մալդինիից, շարունակած Գատուզոյով և վերջացրած Տոտտիով ու Դել Պիեռոյով, նրանցից յուրաքանչյուրը այս դերում Պրանդելիի ֆիլմը ֆանտաստիկ կդարձներ:


Իսկ հիմա, մարզիչը հեռանում է՝ այդպես էլ չտեսնելով իր աշխատանքի արդյունքը: Նրա թիմը դավաճանեց նրան՝ ճանապարհի կեսից շեղվելով դեպի սեփական հերոսացումը տանող ճանապարհից: Իսկ Պրանդելիին գնահատել կարողացան միայն շատ քչերը՝ նրանք, ովքեր չէին վարանել հետևել փորձերին: Նրանք, որ չէին տեսել, բայց զգացել էին, թե ինչ լավ ֆիլմ կարող է Չեզարեն նկարահանել իսկական հերոսների հետ: Իսկ հիմա, այդպես էլ չգտնելով իր գլխավոր հերոսներին, իտալական այս ֆիլմը ոչ միայն կորցնում է իր ռոմանտիկ ռեժիսորին, այլև նրանց, ովքեր լավագույնն էին իրենց գործում՝ այն է՝ երկրորդ պլանի իր դերասաններին՝ Պիրլոյին ու շուտով հավանաբար նաև Բուֆոնին:

Ես տխրել եմ հենց դրա համար, չէ որ ինձանից խլեցին արվեստի մեծագույն մի ստեղծագործություն, որն այլևս հազիվ թե տեսնեմ.. 
Read more »

23 дек. 2012 г.

5 հուսադրող փոփոխություններ 2012-ից

Իմ բլոգը վաղուց էի մոռացության մատնել, սակայն +Arsen Vardanyanի այ այս պոստը հավեսս բերեց ու ես էլ որոշեցի ռեփորթել 2012-ը: Իրականում լավ էլ տարի էր, փոփոխությունները շատ էին, հիասթափությունները` հուսադրող, հեռանկարները` ավելի պատկերավոր ու կանխատեսելի: Գյումրիում էլ շատ բան փոխվեց, ավելի շատ, քան քաղաքապետը.. Այս ամենի մասին` հերթով, կարգով, շարքով :))



1. «Շիրակ» - մենք ունենք ընդհանուր զարկերակ..
«Շիրակի» այս նոր հիմնը սկզբնական շրջանում ավելի շատ ծիծաղ ժպիտ էր առաջացնում, ավելի մեծահասակների մոտ այդ ժպիտն ուղեկցվում ոչ վաղ անցյալի հաղթանակների նոստալգիայով: Այս տարի սակայն, «Շիրակը» դարձավ գյումրեցիների ընդհանուր զարկերակը, իսկ Քաղաքային մարզադաշտը` քաղաքի սիրտը: Թեկուզ և որպես նախընտրական քարոզարշավի հերթական ակցիա` «Շիրակը» նվաճեց Հայաստանի գավաթը, իսկ մարզադաշտը` իմ համար գոնե ամենահաճելի ժամանցի վայրը Գյումրիում: Շատերին դժվար էր համոզել, որ առաջին անգամ գան մարզադաշտ, իսկ ահա առաջին անգամից հետո համոզելու կարիք չկար: Մեր թիմն էլ, բարեբախտաբար, մշտապես պարգևում էր գեղեցիկ հաղթանակներ: «Շիրակը» հիմա առաջին տեղում է, և շատ մոտ է չեմպիոնությանը, սակայն իրական նվաճումը Գյումրիում ֆուտբոլային մշակույթի վերականգնումն է, և այս խնդրի դիմաց հիմա կարելի է վստահորեն «պտիչկա» դնել:




2. «Քաղաքը մերն է»
Նրանց լսեցին, նրանցով հիացան, հավատացին ու հույսով լցվեցին, բայց ափսոս իրանց մայլի  տղեն էլ էր թեկնածություն դրել: Գյումրին մնում է իր խասյաթին, ու չնայած ընկալում են ավելի որակյալը, ավելի առաջադեմը, սակայն շարունակում են ավելի լավ հիշել ծուռումուռ ու խնդալու մականունները, քան գրագետ անուն-ազգանունները: Ամեն դեպքում, առաջընթացը գոնե այն է, որ հիմա ավագանին որպես կառույց կարևոր ու հանրային է դարձել, և նույն գյումրեցիները կլսեն իրենց ընտրած ծուռումուռ ու խնդալու մականուններով մարդկանց ծուռումուռ ու խնդալու տեքստերը: Չորս տարի անց գուցե և ընտրությունը այլ լինի, սակայն հիմա էլ քաղաքը մերն է: Եթե դուք առանձնակի ցանկություն ունեք «պտիչկա» դնելու, ապա կարող եք դնել «քաղաքացիական հասարակությունը որպես քաղաքում կարևոր գաղափարական և ուժային կենտրոն ձևավորեց իր սաղմերը» դժվար հիշվող, բայց չխնդալու տարբերակի դիմաց:



3. Գյումրու քաղաքապետի փոփոխությանը բոլորն էլ խուսափում են հստակ որակումներ տալ, ինչու? որովհետև այդ ամենի մեջ ՀՀԿ-ի մատը խառն է, և ուրեմն ոչ լավ բանի հույս ունենալ չարժե.. Ինչ խոսք, անցած երկու ամիսների ընթացքում Բալասանյանից բողոքելու լուրջ առիթներ դեռ չկան, ավելին` մեր քաղաքի տոնածառը այս տարի շատ ավելի լավն է, քան մայրաքաղաքինը: Անկախ կուսակցական խաղերից, հուսանք Բալասանյանը կկարողանա որևէ օգուտ բերել քաղաքին, չի կրկնի հին սխալները, չի վատնի միջոցներ Սամվելի կամ Աշխենի արձանները կառուցելու համար, չի դարձնի Գյումրին գարեջրատուն.. 


4. ա/  Գյումրիում այս տարի ևս բնակարանամուտի տարի էր: «Դոմիկներում» անկացրած տարիները բազմաթիվ ընտանիքների համար չգերազանցեց քառորդ դարը, չնայած հազիվ թե դա հուսադրող տարր է այս դեպքում:  Բաշխված բազմաթիվ բնակարանների հետ միասին շահագործման հանձնվեց նաև նորակառույց դպրոցը: Սա նոր թաղամասի առաջին ենթակառուցվածքն էր, որը կարող է բնակելի թաղամասը դարձնել նաև քաղաքի կարևոր հատվածներից մեկը: Հաջորդ ենթակառուցվածքը կարող է լինել ֆուտբոլի ակադեմիան, իսկ ինձ նման երազկոտները հույս ունեն, որ մի օր մեր թաղամասը կունենա նաև ինչ-որ մի գործարան: Որ այստեղ գան «գործի», այլ ոչ թե «գործից տուն»:
բ/  Մուշ-2 թաղամասը այլևս քաղաքից դուրս չէ: Տարիներ շարունակ Մուշ-2 թաղամասի բնակիչների մոտ տպավորություն էր, որ իրենց բնակարաններ են հանձնել ոչ թե Գյումրիում, այլ պատմական Մուշ քաղաքում: Քաղաքի կենտրոնից երթուղայինով Շիրակի մարզի գյուղերի մեծամասնություն հասնելը ավելի քիչ ժամանակ էր պահանջում, քան Մուշ թաղամաս: Եվ վերջապես գործարկվեց նոր երթուղի, որը կապեց թաղամասը քաղաքին: Ճիշտ է, խնդիրը հատկապես ծանր էր իմ և մեր թաղի բնակիչների համար, գուցե մյուսների համար սա ոչ մի հետաքրքրություն չի ներկայացնում, սակայն հուսադրողը այստեղ այն էր, որ խնդիրը վերջապես նկատվեց ու լուծում տրվեց: Վտանգավոր, սակայն հաճելի է հուսալ, որ մեր քաղաքի բազմաթիվ այլ խնդիրներ նույնպես կնկատվեն և լուծումներ կստանան: 


5. Երիտասարդությունը Գյումրիում աշխուժանում է: Ինքս եղել եմ Գյումրու ակտիվ երիտասարդության մի մասը արդեն 5-ից ավելի տարի, սակայն այս տարի ակտիվությունը մի փոքր այլ է, ավելի ընդգրկուն ու ավելի ներուժային: Ինչու չէ ավելի առաջադեմ: Ճիշտ է, շատ հաճախ իրանք գանգուր են ու պճնամոլ, սակայն ավելի շատ բան են ունակ անելու, ու ահագին բան արեցին այս տարի: Քյառթը նահանջում է, շատ դանդաղ ու աննկատ, հաճախ էլ միաձուլման ճանապարհով, սակայն գործընթացը իր բուն ընթացքի մեջ է, և արդյունքները երկար չեն սպասեցնի: 

Ընդհանուր առմամբ «պրիյատնի» 2012-ին հրաժեշտ ենք տալիս ու սպասում 2013-ին` առանց 13-ի հետ կապված որևէ սնահավատության: Վերջում էլ ուզում եմ դիտեք իմ լավ ընկերոջ` Հայկի պատրաստած հոլովակը: 

Նա ուղղակի իր ունակություններն էր գործի դրել, իսկ ես այս հոլովակում քաղաքական ենթատեքստ եմ տեսնում.. Իսկ դուք? Ինչ եք կարծում, ինչ է սպասվում մեր քաղաքին 2013-ին???
Read more »

7 июл. 2012 г.

Տասնամյա մանչուկի ընտրությունը

Եվրո-2012-ը անցյալում է արդեն, հիմա բոլորն արդեն պատրաստվում են օլիմպիական խաղերին: Սակայն եզրափակիչից միայն 6 օր անց, ցանկանում եմ խոսել առաջնության մասին: Դե բնական է, ես Իտալիայի հավաքականի երկրպագու եմ, ու եզրափակիչի հաջորդ օրը դժվար թե էմոցիաներից զուրկ և իրականությանը մոտ ինչ-որ բան գրեի: Ակնհայտ է միայն մի բան` Իտալիան արժանի չէր այդ հաշվին: Երևի աշխարհում չգտնվի մեկը, որ չհամաձայնվի...
Ես էլ կհամաձայնվեմ, որ Իսպանիան այդ խաղում իրոք ուժեղ էր Իտալիայից: Առաջին հերթին ուժեղ էր իր փորձի հաշվին` թե խաղացողների, թե մարզչի: Բեղավոր ծերունին ուղղակի խաբեց ռոմանտիկ Պրանդելիին: Իտալացիները պատրաստվել էին խաղալու ձանձրալի Իսպանիայի դեմ, այնինչ դել Բոսկեն որոշել էր հետ տալ ժապավենը և մի քանի կադր ցուցադրել երբեմնի խելահեղ ֆուրիայից: Իտալացիները ուղղակի կորցրեցին խաղը, և փրկել կարող էր միայն Պրանդելլին: Ընդմիջումից հետո փորձերը եղան, սակայն եթե մնացած ժամանակը գուցե և բավականացներ, մնացած խաղացողները Մոտտայի կորստից հետո ակնհայտորեն քիչ էին: Խաղի հետագա զարգացումները զուտ տրամաբանական շարունակություն և ավարտ էին:


Իտալիային իրականում շատ բան պակասեց: Առաջնության ակզբում իտալացիների միակ հարաբերական առավելությունը Պիրլոն էր, ով բավականացրեց 4-4.5 խաղերի համար: Իտալացիներին պակասեց երևի ընդամենը մեկ ավելորդ հանգստյան օր, որը թույլ կտար վերականգնել ուժերը: Իտալացիներին պակասեց բարձրակարգ ֆուտբոլիստները, պակասեց մի քանի հնչեղ անուններ պահեստայինների նստարանին: Իտալացիներին պակասեց իտալացի Լիորենտե, որին Պրանդելին հաստատ կխաղացներ Բալոտելիի փոխարեն: Իտալացիներին պակասեց նաև երկրպագուների բանակը, դե, ինչ արած:
Այս ամենի հետ մեկտեղ, այս Իտալիան իրոք կարող էր հաղթել Իսպանիային:
Ինչևէ, գավաթը Իսպանիա է գնում/մնում, և պետք է հետևություններ անել:


Հետևություն 1. Միտում, որը իշխող է այսօրվա աշխարհում, և փաստորեն նաև այսօրվա ֆուտբոլում: Դա գաղափարի մոնետիզացումն է: Այսօր բոլոր նրանք, ովքեր ինչ-որ նոր բան են ստեղծում, ովքեր որևէ նոու-հաու են առաջարկում, որոշակի ժամանակ այն հասարակության հիացմունքին արժանացնելուց հետո ամեն կերպ փորձում են նրանից արդյունքներ ստանալ, ու շատ հաճախ աղավաղում են իրենց գաղափարը անճանաչելիության աստիճանի, միայն թե դա արդյունք ապահովի: Եվ եթե ժամանակակից աշխարհում արդյունքը դա փողն է, ֆուտբոլում էլ նույն տրամաբանությամբ գավաթն է: Մոնետիզացիա կամ Տրոֆիզացիա, սա է երևույթի անունը: Իսկ որ երևույթը տգեղ է, կարծում եմ, շատերը կողմ կլինեն: Այստեղից էլ մի ենթահետևություն, որ պետք չէ համեմատել Բարսելոնային Իսպանիայի հավաքականի հետ: Ի տարբերություն հավաքականի` Բարսելոնան մինչև վերջին մաքուր պահեց իր ֆուտբոլային նոու-հաուն, թեկուզ և այս տարի արդեն այն մեծ տիտղոսներ չբերեց:


Հետևություն 2. Այս առաջնությունը հենց իր առաջին օրերից սկսած անընդհատ նմանեցնում էի Եվրո-2000-ին: Այն ժամանակ, ես տասնամյա մանչուկ էի, և առաջին անգամ էի նայում մեծ ֆուտբոլ: Հենց այդ ժամանակ էլ փայլում էր Իտալիան, իր դրամատիկ հաղթանակներով և վերջին դրամատիկ պարտությամբ: Ես, տասնամյա մանչուկս, ընտրությունը կատարեցի աձուրիների կողմը: Չնայած Իտալիան ամենևին էլ հարձակողական ֆուտբոլ չէր խաղում, և ոչ էլ աչքի էր ընկնում վիճակագրական բարձր տվյալներով: Բայց այդ ֆուտբոլը խելահեղ էր, եթե հիշում եք օրինակ Հոլանդիայի դեմ խաղը, և թիմն էլ հերոսական էր: Այստեղից էլ հետևությունը` այսօրվա տասնամյա մանչուկը, ով առաջին անգամ էր ֆուտբոլ նայում, ու՞մ սկսեց երկրպագել Եվրոյի ընթացքում: Պատասխանը հստակորեն Իսպանիա չի լինի: Ոչ մի խելահեղ, ուրախ, տաք ռիթմ կարմիր ֆուրիան չցուցադրեց այս տարի: Իսկ Իտալիան և Պորտուգալիան իհարկե սիրվեցին շատերի կողմից: Շատերը գերվեցին պորտուգալական խաղով` շնորհիվ իրենց երկու կամային հաղթանակների և դիտարժան խաղի: Շատերը կհիշեն Իտալիայի հավաքականին և կդառնան աձուրիների երկրպագուներ: Եվ չէ որ կարևորը տասնամյա մանչուկի ընտրությունն է, այլ ոչ թե արդյունքը...





Read more »

30 июн. 2012 г.

Սուպեր Մարիոն հասավ վիշապի մոտ


Նկարագրել այն ամենը, ինչ տեղի ունեցավ երեկ Լեհաստանի մայրաքաղաքում, ամենալավը կարող է այս լուսանկարը: Այն կդառնա ֆուտբոլային պատմության ամենաազդեցիկ պատկերներից մեկը, պատմություն, որը դեռ հանգուցալուծման է սպասում: Իտալացի սևամորթի մկանուտ մարմինը կարծես արտահայտում է աձուրիների ողջ հզորությունը, իսկ խորիմաստ հայացքը իր մեջ պատկերում է ոչ միայն նոր անկասելի սուպերհերոսի, այլ մի նոր, հիանալի թիմի հասունացումը, որը իրավամբ արժանի է լինելու մայրցամաքի չեմպիոնը:


Հերթական վեցամյակի եզրագծին.
Հավատացեք, իտալացիներին երկրպագելը իրոք մեծ երջանկություն է: Շտապում եմ այդ մասին ասել եզրափակիչից առաջ, որովհետև իմ չափաբաժինը արդեն ստացել եմ: Հետաքրքիր է, «իմ կենդանության օրոք» այդ չափաբաժինը ստանալու համար ամեն անգամ անհրաժեշտ է սպասել ճիշտ 6 տարի: Սկսած 1994-ից, Իտալիան ամեն 6 տարին մեկ հայտնվում է խոշոր մրցաշարերի եզրափակիչներում, և եթե 1994-ին և 2000-ին վերջում միշտ մի բան պակասում էր (մեկ Բաջջոյի ճշգրիտ հարվածը 11-մետրանոցից, մեկ էլ ընդամենը 60 վայրկյան մինչև եզրափակիչ սուլիչը), ապա վերջին փորձը միանշանակ հաջողված էր:


Սուպեր Մարիոն.
Այս ընդմիջումների ընթացքում շատ բան է փոխվում: Փոխվում է թիմի տակտիկան, խաղային տրամաբանությունը, մարզիչները, փոխվում են նաև հերոսները: Աստվածային պոչիկին, Պենտուրիկիոյին, Պիպպոգոլին և մյուսներին փոխարինելու է գալիս Սուպեր Մարիոն: Բալոտելլին վերջնականապես հաղթեց այս անվան համար պայքարը հենց երեկվա խաղում: Երկու թիմերի մեկնարկային կազմերում էլ հարձակման գծում խաղում էին Մարիոները, բայց հանդիպմանը մասնակցեց միայն մեկ Սուպեր Մարիո: Բալոտելլին իրականում հիանալի խաղաց: Այստեղ խոսքը միայն երկու հրաշալի գոլերի մասին չէ: Ինչպես ինքն է նշում, գոլ խփելը ընդամենը իր պարտականությունն է, ինչպես օրինակ փոստատարի պարտականությունն է նամակներ բերելը: Մարիոն ուղղակի կերպարանափոխվել էր նախորդ խաղերի համեմատ: Նա անչափ շատ էր աշխատում և չէր ալարում վազել ոչ մի գնդակի հետևից: Նա համարյա միշտ հայտնվում էր անհրաժեշտ տեղում, միշտ ընդունում էր գնդակը, միշտ վարպետորեն պահում էր այն ինչքան որ պետք է: Նա չէր խճճվում և չէր արգելակում հարմար դիրքերում գնդակը ստանալիս: Նա ակտիվ տեղաշարժվում էր նաև առանց գնդակի և լարվածության մեջ պահում ողջ գերմանական պաշտպանությունը:  Ավելի կարևոր մի բան` նա ըմբռնել էր իր թիմի տրամաբանությունը և գործում էր դրա շրջանակներում: Արդյունքը ուղղակի ապշեցուցիչ էր...


Աձուրիների կնքահայրը.
Իսկ արդյունքը այս, իրականում, պատկանում է Չեզարե Պրանդելլիին: Պրանդելլին գիտի ինչքան համբերել, և նրա համբերատարությունը պարգևատրվում է: Նա համբերատար սպասում էր Մարիոյի բենեֆիսին: Անգլիայի հետ խաղից հետո ոչ ոք չէր հասկանում, թե Պրանդելլին ինչպես հանդուրժեց Բալոտելլիի 120 րոպեանոց ներկայությունը դաշտում: Հիմա բոլորն են հասկանում: Նույն իրավիճակը Մոնտոլիվոյի դեպքում էր, ով դարձավ փառահեղ գոլային փոխանցման հեղինակ: Դժվար է հասկանալ նաև` ինչպես է Պրանդելլին համբերում 60-70 րոպե և նոր միայն պայքարի նետում չափազանց ակտիվ Դիամանտիին և Նոչերինոյին: Պրանդելլիի շատ որոշումներ այդպես էլ գաղտնիք կմնան մարդկանց համար: Այս մարզիչը բոլոր խաղերին թիմին դաշտ է դուրս հանել տարբեր տակտիկական դասավորվածությամբ, սակայն արդյունքը համարյա միանման էր: Հանճարեղ մարզիչ է անխոս, գիտի ինչպես աճեցնել..

Պիցցայի համով ֆուտբոլը.
Իտալիայի ցուցադրած ֆուտբոլը իրոք անակնկալ է բոլորի համար: Իտալացիները մատուցեցին ֆուտբոլը գունեղ և տաք պիցցայի տեսքով` պատված Պիրլոյի նրբահամ տոմատով: Ու թող տաք համերը ձեզ չշփոթեցնեն, ամեն դեպքում, սա ամբողջովին իտալական ֆուտբոլ է: Միայն իտալացիներն են զգում իրենց իրական առավելությունը մրցակցի նկատմամբ, երբ մենք ընդհանրապես դա չենք նկատում: Միայն իտալացիները անհրաժեշտ պահին կքաշվեն հետ և վարպետորեն կպաշտպանվեն ինչքան անհրաժեշտ լինի:  Միայն Իտալիայի հավաքականն է, որ կարող է այսքան աճել որպես թիմ 5 խաղի ընթացքում և պայքարել ոսկե մեդալների համար: Միայն Իտալիայի հավաքականն է, որ երբեք չի պարտվի` լինելով մրցակցից ավելի ուժեղ:

Խաղն այս հետաքրքիր է և արկածային, ինչպես մեր մանկության հայտնի համակարգչային խաղը: Այստեղ էլ Սուպեր Մարիոն անցավ երկար փորձությունների միջով և հասավ վիշապին, կարմիր վիշապին: Մենամարտը թեժ է լինելու և դիտարժան, իսկ ղեկավարման վահանակը, թերևս, Պրանդելլիի ձեռքերում է... Forza Italia!!!



Read more »

6 июн. 2012 г.

Եվրո-2012-ի թաքնված ֆավորիտները. Մաս-2` Իտալիա

Համաշխարհային ֆուտբոլի զարգացմանը զուգահեռ` յուրաքանչյուր խոշոր մրցաշար առաջ է քաշում իր նոր ֆավորիտներին: Ճիշտ է, դրանք հիմնականում կրկնվում են, և իրենցից ներկայացնում են խոշոր ֆուտբոլային տերությունները, որոնք իրենց զարգացման որոշակի շրջանում և ունեցած ֆուտբոլային սերնդի որոշակի կազմի պայմաններում հավակնում են դառնալ լավագույնը:  Սակայն կա մեկ թիմ, որը համարյա ոչ մի մրցաշարում նախապես չի համարվում լուրջ ֆավորիտ, չնայած նրանք կիսաեզրափակիչների և եզրափակիչների հաճախակի հյուրեր են, թեկուզ և չսպասված: Խոսքը Իտալիայի հավաքականի մասին է, որը Լեհաստան է մեկնում խնդիրների մեծ ճամպրուկով և հերթական կոռուպցիոն սկանդալը հետաքննող ոստիկանների ձայնաազդանշանների ներքո:
Փորձենք հասկանալ Իտալիայի հավաքականին ինչը կարող է բերել հաջողություն, և ինչը հատկապես վանում է այդ հաջողությունը նրանցից.
Ուժեղ կողմեր.
1. Իտալիայի հավաքականի առաջին և կարևորագույն ուժեղ կողմը հենց մրցաշարի ընթացքում որպես ֆավորիտ աճելու հատկությունն է: Որպես կանոն, այս հավաքականը շատ թույլ ու ցրված է խաղում խոշոր մրցաշարերի խմբային փուլերում, բայց արդեն փլեյ-օֆֆի խաղերին վերաճում է հզոր թիմի և հասնում բաղձալի գավաթներին: Այդպես է եղել 1982թ. աշխարհի առաջնության ժամանակ, այդպես եղավ նաև 2006-ին: Այս հավաքականը նույնպես ունի այդ ներուժը. խաղացողները ունակ են դա անել, իսկ մարզիչը կտա նրանց այդ ազատությունը: Հավաքականն ունի նաև առաջնորդներ, որոնք կտանեն մյուսներին իրենց հետևից. Բուֆոն, Դե Ռոսսի, Պիռլո, ինչու չէ, նաև Կիելինի և Կասսանո:


2. Վերը նշված առավելությունները վերցնելով որպես հիմնաքար` Պրանդելլին վերջին երկու տարիներին փորձել է բոլորին /այդ թվում նաև ինքն իրեն/ ցույց տալ, որ ինքը լուծել է մինչ այդ թիմում առկա խնդիրները: Մարզչի գլխավոր հիմնավորումը, իհարկե, որակավորման փուլում Իտալիայի հավաքականի սահուն ու վստահ ընթացքն է, որին, թերևս, պետք է լուրջ մոտենալ: Այս հաջողությունը սերնդափոխություն ապրող թիմի համար ակնհայտ օրինաչափություն չէ, այլ որոշակի ձեռքբերում, որը կարելի է վերագրել հենց մարզչին: Պրանդելլին ոչ միայն հավաքել է նոր թիմ, այլ կառուցել է նաև որոշակի մարտավարական մոդել, որը դասական իտալականի կրկնօրինակը չէ բնավ, այլ ունի առավել հարձակողական թիմի որոշակի տարրեր: Բացի այդ մարզիչը թիմում բարելավել է մթնոլորտը, ստեղծել է էթիկական ուղեցույց, որին պարտավոր է հետևել հավաքականի յուրաքանչյուր խաղացող: Դրա արդյունքն էլ հենց այն է, որ հարձակման գծի երկու առաջատարները` Կասսանոն և Բալոտելին, Պրանդելիի որոք դեռ ոչ մի սկանդալ չեն սարքել: Մարզչական աշխատանքը և որոշ հանգամանքների առկայությունը ապահովում են անհրաժեշտ պայմաններ` մեր նշած առաջին ուժեղ կողմի գործարկման համար, իսկ թե ինչքանով այն կգործարկվի, կտեսնենք շուտով:

Թույլ կողմեր.
1. Կադրային խնդիրներ: Պետք է նշել, որ կադրային խնդիրներ ունի ոչ թե Իտալիայի հավաքականը, այլ «ողջ» Իտալիան, քանի որ Պրանդելլին տարբեր խաղային դիրքերի համար իրոք ուներ շատ նեղ ընտրություն: Խնդիրը ամենավառ կերպով արտահայտվեց հարձակման գծում, որտեղ երկու հիմնական խաղացողները` Ռոսսին և Կասսանոն վնասվածքներ ստացան, և նրանց արժանի փոխարինողներ գործնականում չկային: Ի ուրախություն մարզչի, Կասսանոն հասցրեց վերականգնվել: Բայց դեռ հարց է` ինչքանով կստացվի Կասսանոյի և Բալոտելլիի համատեղ խաղը առջևի գծում: Պաշտպանությունում նույնպես խնդիրները շատ են: Կոռուպցիոն սկանդալի պատճառով հավաքականը լքեց Կրիշիտոն, իսկ Անդրեա Բարցալիի մասնակցությունն էլ հարցականի տակ է: Այստեղ էլ ողջ բեռը մնում է Կիելինիի վրա: Ռուսների հետ խաղը ցույց տվեց, որ պաշտպանությունում իտալացիներին պետք է խաղի կազմակերպիչ, որը կարելի է լինել միայն Կիելինին: Բացի այդ, նույն ռուսների հետ խաղում պաշտպանական խնդիրները առավելապես անհատական էին, այլ ոչ տակտիկական, ինչը ևս փաստում է կադրային խնդիրների մասին: Դարպասում Բուֆոնը ոչ մի կասկած չի հարուցում, սակայն ցավալիորեն կասկած է հարուցում նրա մասնակցությունը մրցաշարին: Այս ամենի հետ եթե վերցնենք Իտալիան որպես թիմ, եթե փորձենք հասկանալ այն խաղը, որը պետք է խաղա Պրանդելիի թիմը, ապա այն ամբողջովին հիմնված է Պիրլոյի վրա: Արդյունքում` խաղաց Պիրլոն, կխաղա նաև Իտալիայի հավաքականը, իսկ եթե ոչ` ուրեմն ոչինչ էլ չի ստացվի:


2. Ստեղծված ծանր իրավիճակը, որի պայմաններում իտալացիները դուրս են գալու խաղադաշտ: Եվ եկեք նկատենք, որ սա 2006-ի այն փորձառու իտալացիները չէին, որ կարող էին սառնասիրտ գտնվել և գնալ դեպի իրենց երազանքը, երբ նույն ժամանակահատվածում իրենց ազգային ֆուտբոլը գլորվում էր «Կալչիոպոլի» կոչվող անդունդը: Լեհաստանում դաշտ են դուրս գալու խաղացողներ, ովքեր նոր են փորձելու կերտել ֆուտբոլային պատմություն իրենց երկրի համար, և այս տեսակետից իրենց կարող է խանգարել թե կոռուպցիոն աղմուկը, թե լրագրողների ու քննադատների ճնշումը, և թե երկրպագուների սպասումները: Կարող է խանգարել նաև Պրանդելիի «բաց» կեցվածքը... Առավել իրավացի լինելու համար պետք է ասել, որ իտալացիներին այս տարի կարող է խանգարել ճանապարհին հանդիպող ցանկացած դժվարություն, քանի որ այս թիմը իրականում խոցելի է:


Իտալացի երկրպագուները, չցանկանալով խորանալ այս խնդիրների մեջ, ուղղակի հիշում են 2006-ը, երբ հավաքականը աշխարհի գավաթը գտավ և բարձրացրեց հենց «Կալչոպոլիի» կեղտի միջից: Իսկ պատմությունը սովոր է կրկնվելու, իտալացիները դա լավ գիտեն...




Read more »

5 июн. 2012 г.

Եվրո-2012-ի թաքնված ֆավորիտները. Մաս 1` Անգլիա

Եվրո-2012-ից օրեր առաջ մրցաշարի հիմնական ֆավորիտների թվում առավել շատ հայտնվում են երեք հավաքականների անուններ` Իսպանիա, Հոլանդիա և Գերմանիա: Ֆավորիտների այս ցանկը շատ իրատեսական է` հաշվի առնելով վերջին աշխարհի առաջնության արդյունքները և մյուս թիմերի ներկայիս վիճակը: Մյուս կողմից Եվրոպայի առաջնությունը այն մրցաշարն է, որտեղ հրաշքներ իրոք լինում են, և մյուս բոլոր թիմերն էլ ջանք չեն խնայի կրկնելու Դանիայի և Հունաստանի հավաքականների սխրագործությունները: Սակայն պետք է նկատել, որ սխրագործությունները կանխատեսել գրեթե անհնար է, իսկ ավելի իրատեսական է գնահատել ու հասկանալ այն հավաքականների շանսերը, որոնք գլխավոր ֆավորիտների թիկունքում ունեն լուրջ հավակնություններ և հույսեր: Այդ հավաքականների թվին կարելի է դասել Անգլիայի, Իտալիայի և Ֆրանսիայի հավաքականները, որոնք ունեն ֆուտբոլային պատմություն ու փորձ և ունեն հիմնականում նոր կազմ` հետևաբար` հաղթանակի մեծ ծարավ:
Այսպիսով` Անգլիայի, Իտալիայի և Ֆրանսիայի հավաքականների 2 ուժեղ և 2 թույլ կողմերը Եվրո-2012-ում.

Մաս 1. Անգլիայի հավաքական. 
Ուժեղ կողմեր.
1. Զարմանալի է, բայց փաստ, որ Անգլիայի հավաքականը դեռ երբեք չի նվաճել Եվրոպայի գավաթը: Եվ ընդհանրապես, անգլիացիները հավաքականի մակարդակով առաջին ու վերջին լուրջ հաջողությունը գրանցել են հեռավոր 1966-ին: Չնայած դրան` Անգլիան համարյա միշտ ֆավորիտների թվում է: Իսկ գլխավոր խանգարող հանգամանքը, ինչպես շատերն են զգացել, ահռելի ճնշումն է հավաքականի ֆուտբոլիստների և մարզիչների վրա, որը գալիս է թե տաքարյուն անգլիացի երկրպագուներից, թե ամեն վայրկյան խայթելու պատրաստ լրագրողներից, և թե ԱՖՄ բավականին գոռոզ ղեկավարությունից: Այս ամենը միշտ կանգնեցրել է անգլիացիներին ինչ-որ մի պահի, և առավել հաճախ` մրցաշարերի փլեյ-օֆֆ փուլերի ժամանակ, երբ հաջողության հասնելու համար անհրաժեշտ է եղել ընդամենը հանգիստ նյարդեր: Իսկ ինչ ենք տեսնում այս տարի.. Անգլիացիները պարզապես հասկացան, որ թիմից, որը մինչև վերջերս չուներ ոչ ավագ, և ոչ էլ գլխավոր մարզիչ, դժվար է լուրջ հաջողությունների սպասել այս մրցաշարում: Բացի այդ, անգլիացիները նաև հասկացան, որ հենց իրենք են մեղավոր, որ թիմը մինչև վերջերս չուներ ոչ ավագ, և ոչ էլ գլխավոր մարզիչ: Հասարակական ճնշումը երեք առյուծների վրա այս տարի նվազագույնն է վերջին մի քանի տասնյակ տարիների համեմատ, և հույս է առաջանում, որ այս պայմաններում անգլիացիները վերջապես կկարողանան ցույց տալ այն ամենը, ինչի ունակ են իրականում:



2. Ուժեղ ու չգնահատված անհատները: Այսօր արդեն Անգլիայի հավաքականը ունի և նոր ավագ, և նոր մարզիչ: Նրանք երկուսն էլ բավականին ուժեղ անհատներ են, և ունակ են շատ բան փոխելու: Նրանց շարքին պետք է ավելացնել ևս երկու ֆուտբոլիստների` Ջոն Տերի և Ուեյն Ռունի: Հավաքականի ներկայիս կազմում նրանք անկասկած առաջատարներ են, և ունակ են արդյունք ստեղծել, կառուցել ամուր կոլեկտիվ և արդյունավետ խաղ: Պետք չէ նաև մոռանալ, որ այս ֆուտբոլիստների համար սա երևի վերջին հնարավորությունն է` հաղթանակի հասնել հավաքականի մակարդակով, ինչին իրենք, կարծում եմ, արժանի են: Մոբիլիզացնելով և համակարգելով երիտասարդներին, այս ֆուտբոլիստները և մարզիչը կարող են հասնել բավականին լուրջ հաջողությունների: Այս ամենին գումարենք նաև այն հանգամանքը, որ Դեվիդ Սիմենի հեռանալուց հետո առաջին անգամ անգլիացիները չունեն դարպասապահի խնդիր: Ջո Հարթը փակել է այս հարցը, չնայած Ռոբերտ Գրինը նույնպես անհրաժեշտության դեպքում կարող է առանց խնդիրների փոխարինել նրան:


Թույլ կողմեր.
1. Քիչ առաջ նշեցինք մի քանի ֆուտբոլիստներ, որոնք կարող են հաջողություն բերել Անգլիայի հավաքականին: Այստեղ կա մի բայց: Ի՞նչ է լինելու այն դեպքում, երբ այս ֆուտբոլիստները վնասվածք ստանան: Այս խաղացողներից յուրաքանչյուրի կորուստը կբերի խաղային տվյալ օղակի կորստի: Առանց Տերիի Անգլիան չի ունենա պաշտպանություն, որի ամրությունը առանց այն էլ կասկածի տակ է Քեյհիլի վնասվածքից և Ֆերդինանտին հավաքական չհրավիրելուց հետո: Առանց Ջերարդի կիսապաշտպանությունը կմնա առանց ուղեղի, և չկա որևէ մեկը, որ կկարողանա ղեկը վերցնել իր ձեռքը: Վերջապես, հարձակման գծում, որը առանց այն էլ առաջին երկու խաղերն անցկացնելու է առանց Ռունիի, նույնպես չկա հուսալի մեկը: Անգլիայի առաջին խնդիրը առանձին ֆուտբոլիստներից կախվածության վերացումն է, որը Հոջսոնը կկարողանա անել միայն Եվրոյից հետո, իսկ մինչ այդ պետք է հուսալ, որ այս ֆուտբոլիստները ուղղակի վնասվածքներ չեն ստանա:


2. Ռոյ Հոջսոնը ժամանակ չունի թիմում ներդնելու իր տակտիկան: Բնականաբար, այս մի քանի շաբաթները բավարար չեն ստեղծելու տակտիկապես հզոր թիմ, որտեղ ամեն մեկը հստակ կպատկերացնի իր խնդիրը և կկարողանա քիչ թե շատ լուծել այն: Իրավիճակը բարդանում է նաև նրանով, որ Հոջսոնը չի կարող շարունակել շարժվել թիմի նախկին տակտիկայով, քանի որ իտալացի մարզչի տակտիկական մոտեցումները էապես տարբերվում են ներկայիս մարզչի ֆուտբոլային պատկերացումներից: Ընկերական երկու խաղերն էլ ցույց տվեցին, որ ֆուտբոլիստների համար անորոշ է խաղային այն մոդելը, որով իրենք փորձելու են հաջողության հասնելո Եվրոյում: Այստեղ մնում է հուսալ, որ Անգլիան որպես թիմ կձևավորվի արդեն մրցաշարի ընթացքում, և շարունակաբար ավելացնելով կկարողանա փլեյ-օֆֆ հասնել որպես կայացած թիմ:


Հուսալ կարելի է և պետք է միշտ, սակայն հույսը իր մեջ վերոնշյալ խնդիրների լուծումը չունի: Մնում է միայն հետևել, թե այդ խնդիրները արդյո՞ք կկարողանան մարել հույսը անգլիացի երկրպագուների աչքերում...




Read more »

1 июн. 2012 г.

Հայաստան 0-1 Հունաստան. Դասեր ապագայի համար

Եթե Հունաստանը, որպես պետություն, տնտեսական խնդիրների և աղքատության զոհ է դարձել միայն վերջին տարիներին, ապա Հունաստանի հավաքականը, զուտ ֆուտբոլային իմաստով, աղքատիկ է եղել միշտ` նույնիսկ 2004-ի չեմպիոնական Եվրոյի ժամանակ: Եվ հարց է ծագում, թե ինչու՞ մերոնք իրենց ֆուտբոլային հարստությունը գործի չդրեցին հենց առաջին րոպեներից...
Լուսանկարը` armsport.am-ի
Թող ամենևին տպավորություն չստեղծվի, թե Հունաստանը իր աղքատիկ ֆուտբոլով թույլ հավաքական է: Այն իրականում շատ փորձառու, մարտունակ և պրոֆեսիոնալ թիմ է: Սակայն մի բան հստակ է. Հունաստանը յուրաքանչյուր խաղում սպասում է, թե ինչ թույլ կտա իրեն անել մրցակիցը: Հունաստանի առաջին րոպեների ակտիվությունը պարզունակ խայծ էր, և հույները, չզգալով դիմադրություն, վարպետորեն «սպասեցին», թե ինչքան են հայերը իրենց թույլ տալու գրոհել: Դժբախտաբար մերոնք թույլ տվեցին դա անել մինչև գոլը, և նույնիսկ մի փոքր էլ ավել:
Read more »

30 мая 2012 г.

Թե ինչու Իսպանիայի հավաքականը չի հավակնում չեմպիոնության Եվրո 2012-ում

Հերթական Եվրոյից առաջ, սպասելի էր, որ Իսպանիայի հավաքականի` ամենայն հավանականությամբ գենդերային անհավասարությամբ աչքի ընկնող երկրպագուների մեծ բանակը, որը կրկնապատկվեց կամ միքանիպատկվեց վերջին տարիներին, սկսելու էր բարձրաձայնել իրենց թիմի հերթական չեմպիոնության հեռանկարի մասին: Փորձել եմ հիասթափեցնել նրանց.

3 պատճառ, թե ինչու Իսպանիայի հավաքականը չի հավակնում չեմպիոնության.
1. Առաջինը շատ մարդկային ու շատ ըմբեռնելի պատճառ է, որը կոչվում է մոտիվացիայի բացակայություն: Հաշվի առնելով ստեղծարար խաղացողների հիմնական առանցքը /Չավի, Ինիեստա, Ֆաբրեգաս/, և հաշվի առնելով նրանց ակումբային պատկանելությունը, հիշելով նաև նմանատիպ երևույթը Բարսայում, կարելի հասկանալ, որ քիչ են այն մոտիվները, որոնք կստիպեն իսպանացիներին արդեն ունեցած Եվրոպայի գավաթից ևս մեկ հատ վաստակել` ընդ որում առավել փառահեղ Աշխարհի գավաթից հետո: Ի վերջո դժվար է հերոսներին համոզել վերահերոսանալ: Իսպանիայի հավաքականում երևի սպասում էին նոր դեմքերի մեծ քանակի, որոնք ունեն նվաճումների ծարավ, և ունենալով հզոր հիմք` մի քանի փորձառու խաղացողների տեսքով, գուցե և փորձեին փառավորվել: Եվ չնայած Դել Բոսկեն նոր տաղանդավոր ֆուտբոլիստների բավականին մեծ ընտրություն ուներ, նա հիմնականում նախընտրեց չեմպիոնական կազմը: Երևի Դել Բոսկեի մոտ նույնպես բացակայում է մոտիվացիան, ինչը լրիվ նորմալ կհամարվի: Ուղղակի նման պայմաններում հարց է, թե ինչու նա երկարաժամկետ պայմանագիտ կորզեց Իսպանիայի ֆուտբոլի ֆեդերացիայից: Գուցե նոր մարզիչը, որը կունենար անհրաժեշտ մոտիվացիան, այն փոխանցեր նաև թիմին, և այս հարցը փակվեր:
2. Իսպանիան ակնհայտ խնդիրներ ունի առջևի գծում: Վիլյայի կորուստը իրոք շատ մեծ հարված է չեմպիոնների համար, հատկապես այս շրջանում, երբ Տոռեսը խնդիրներ ունի ինքն իրեն հետ, իսկ մյուս հարձակվողներն էլ` ի դեմս Նեգրեդոյի և Պեդրոյի, հազիվ թե կարող են մեծ հաղթանակներ կերտելու հավակնություններ ունենալ: Մյուս երկու հարձակվողներից Խուան Մատան մեծ վերապահումներով է հարձակվող, նա ամեն դեպքում ավելի խորքից է գործում, և արդյունքում ստանում ենք հույսի մի մեծ բեռ Ֆերնանդո Լիորենտեի վրա: Իսպանիայի խնդիրները հարձակման գծում նոր չեն, դեռ աշխարհի հաղթական առաջնության ժամանակ Իսպանիան ամբողջ փլեյ-օֆֆը անցավ 1-0 հաշվով, ընդ որում այդ մեկ գոլը նույնիսկ երբեմն բաժին չէր հասնում հարձակվողներին: Թե որքանով է Դել Բոսկեն լուծում գտել խնդրին, դեռ կտեսնենք:
3. Վերջին պատճառը, որով Իսպանիան չի դառնա Եվրոպայի չեմպիոն, պայմանականորեն անվանենք ֆուտբոլի զարգացման կանոն: Հարցն այն է, որ դեռ երբեք ոչ մի թիմի չի հաջողվել երկու անգամ անընդմեջ հաղթել Եվրոպայի առաջնությունում, և ավելին, չի պատահել, որ Եվրոպայի և Աշխարհի գավաթները նվաճելուց հետո նվաճի դրանցից մեկը ևս մեկ անգամ: Խնդիրն այն է, որ ֆուտբոլը գտնվում է զարգացման մեջ, և եթե Իսպանիան այս տարի էլ հաղթի, կարելի է փաստել համաշխարհային ֆուտբոլի լճացման և խորը ճգնաժամի մասին: Իսկ դրա նախադրյալները ոչ մի կերպ չեն երևում, թեկուզ ակումբային ֆուտբոլի մակարդակով: Եթե մեկ-երկու տարի առաջ Բարսելոնան ինչ-որ կերպ դրա իլուզիան էր ստեղծել, ապա այս տարի դա ջախջախվեց, և ակնհայտ է, որ ֆուտբոլի զարգացման հետ գալիս են նոր հերոսների ժամանակները:
Եվրոպան կունենա նոր չեմպիոն, կունենա նոր հերոսներ:



Read more »

24 апр. 2012 г.

Բարսելոնայի դեմոտիվացիայի մասին

Ռեալը վերջապես հաղթեց Բարսելոնին: Հաղթեց խաղով ու խաղային բազմաթիվ ասպեկտներով: Դժվար է թերագնահատել Մորուրինյոյի դերը, սակայն հետաքրքիր է նկատել, որ նա այդպես էլ Ռեալի հետ չկարողացավ հաղթել այն Բարսելոնային, որին մենք տեսնում էին նախորդ 2-3 տարիներին, որին սպասում էինք տեսնել վերջին խաղում, սակայն որին այլևս երբեք չենք տեսնի...

Ու խնդիրը այն չէ, որ մենք այլևս Բարսայի մեկնարկային կազմում չենք տեսնում վաղուց հարազատ դարձած անուններ, այլ տեսնում են Տիագո Ալկանտարա, Կուենկա կամ Տելյո, որոնց անունները չգիտենք էլ ինչպես գրել հայերեն: Գուարդյոլային մեղադրել պետք չէ նրանց հարցում: Այո, նրանք դեռ շատ առումներով են զիջում, բայց նրանք ունեն շատ կարևոր առավելություն` մոտիվացիա: Նրանք դեռ չունեն մեդալների ու գավաթների այն տեսականին, որով լցված են Չավիի կամ Պույոլի համապատասխան սրահները, ու ոչ էլ թվերի այն մեծ բազմությունը, որով փորձում են արտահայտել Մեսսիի ռեկորդները: Նրանց համար ամեն հնարավոր հաղթանակ նոր երևույթ է կյանքում, որն էլ նրանց գլխավոր առավելությունն է:

Դեռ մրցաշրջանի սկզբում էր ենթադրելի, որ Բարսան մոտիվացիայի խնդիր է ունենալու: Շատ դժվար է հասկանալ, թե ինչն է առաջ մղելու Բարսայի հերոսներին նվաճելու այն, ինչից նրանք արդեն լիքը ունեն, ու չի էլ երևում որևէ լուրջ ուժ, որը կփորձի հետ պահել նրանց դրանցից: Խաղացողների զգալի մասը աշխարհի և Եվրոպայի չեմպիոններ են, իսկ ակումբային տիտղոսների մասին խոսելը իմաստ էլ չունի: Այսինքն ակնհայտ էր, որ թե թիմային, և թե անհատական տիտղոսների տեսակետից կատալոնացիներին ինչ-որ բանով գայթակղել շատ դժվար էր:

Ֆուտբոլային գաղափարախոսության տեսակետից էլ ամեն ինչ ավարտին էր հասել: Բարսան կարողացավ ստեղծել ֆուտբոլային մի ուրույն ոճ, որը գեղեցիկ էր և արդյունավետ: Չափազանց գեղեցիկ էր և չափազանց արդյունավետ: Այն մտավ ֆուտբոլի պատմության մեջ, ու դեռ ճանապարհ ունի անցնելու, հղկվելու, կատարելագործվելու... բայց հղկվելու և կատարելագործվելու է այն պայքարի մեջ, պայքար, որը, ամեն դեպքում, չկար..


Նման պայմաններում թիմը անցկացրեց ողջ մրցաշրջանը: Ամենադժվար գործը, իհարկե, բաժին ընկավ Գուարդյոլային. մոտիվացնել խաղացողների` չառաջարկելով նրանց ոչ մի նոր բան, այն դեպքում, երբ մարզիչը ինքը մոտիվացման կարիք ուներ: Ալեքսիսի և Սեսկի հայտնվելը որոշակիորեն կարգավորելու էր վիճակը, սակայն դա քիչ էր: Գուարդյոլան իրավացիորեն սկսեց ելքը փնտրել Կանտերայում: Այս երիտասարդների մոտ, ընդհակառակը, միակ հատկանիշը, որով նրանք գերազանցում են բոլորին, դա մոտիվացիան է: Կարևոր էր նաև մի շարք խաղացողների մոտ անհատական մոտիվացիաների առաջացումը, որը, փաստորեն ստացվեց միայն Մեսսիի մոտ. նա շարունակում է ուռճացնել ռեկորդային թվերը, ու բացի այդ նա դեռ պետք է պահպանի իր լավագույն որակները, մինչև 2014-ը, երբ կունենա հերթական հնարավորությունը հասնելու ֆուտբոլի իսկական լեգենդներին` դառնալով նաև աշխարհի չեմպիոն:

Խաղային մոտիվացիայի պահպանման առումով Գուարդյոլան նախ փորձեց կատարելագործել գնդակի խաղարկման սխեմաները հատկապես ստանդարտ դիրքերի ժամանակ: Մյուս մոտեցումը Բարսայի էկոնոմ-ռեժիմի գաղափարն էր, որ տեսնում էինք վերջին խաղերին` 2 գոլի տարբերությամբ հաղթանակներ առանց մեծ ջանքերի: Սակայն եթե առջևի գծում նոր խաղացողների ակտիվությունը, տակտիկական նոր մտահաղացումները և ստեղծարար խաղից ֆուտբոլիստների բավարարվածությունը պահպանում էր խաղային նախկին մակարդակը, ապա պաշտպանությունում, համաձայնվեք, շատ դժվար է հասկանալ, թե ինչը կարող է մոտիվացնել խաղացողներին: Արդյունքում պաշտպանությունը դանդաղ ուննկատ սկսեց ժանգոտվել...

Իսկ ամենավատն այն էր, որ Կլասիկոն էլ է կորցրել իր մոտիվացիոն ուժը Բարսայի համար: Խաղի ժամանակ էլ երևում էր, որ ոչ մեկն էլ չէին վառվում հին կրակով: Մի բան, որով Ռեակը շիկացած էր այսքան պարտություններից հետո:



Պետք է նշել նաև, որ այս վիճակը դեռ չի ենթադրում, որ Բարսան կտապալի նաև Չեմպիոնների լիգան: Կարծում եմ մրցաշարի հեղինակությունը թույլ չի տա սպանել նաև այդ մոտիվացիան, և այս հրաշագեղ Բարսայի հրաժեշտը մենք կտոնենք ինչպես որ պետք է: Բայց այն ամեն դեպքում կլինի հրաժեշտ, որովհետև մյուս մրցաշրջանում մենք հաստատ ուրիշ Բարսա ենք տեսնելու.. Ուրիշ Բարսա, բայց միևնույն է, Բարսա, որը ավելին է քան ակումբ...

Visqa el Barca!!!



Read more »

3 мар. 2012 г.

20 տարօրինակ հարցեր, որ տալիս են աշխատանքի ընդունելիս

աշխատանքային հարցազրույց
Հոգնած նախորդ աշխատանքից, կամ ընդհանրապես, որպես առաջին փորձ` պատրաստվում եք աշխատանքի ընդունվելու հարցազրույցի: Ինչքան հնարավոր ծանոթներ կա` ճշտել եք, թե մոտավորապես ինչ հարցեր են տալու, բոլորից ստացել նույնանման անհետաքրքիր պատասխաններ, ու ինքներդ էլ պատրաստել եք անհետաքրքիր պատասխաններ այդ անհետաքրքիր հարցերի համար: Փորձում եք պատրաստ լինել բոլոր հարցերին, ինչքան էլ դրանք տարօրինակ ու անսպասելի լինեն: Սակայն եթե դուք փորձում եք աշխատանքի ընդունվել ասենք Google-ում, այս ամենը լրիվ իզուր է: Google-ը, ինչպես և հեղինակավոր շատ այլ ընկերություններ աչքի են ընկնում դիմորդներին տրված ամենատարօրինակ հարցերով, որոնք կարող են շփոթության մեջ գցել նույնիսկ պրոֆեսիոնալներին: Աշխատանք գտնելու հայտնի glassdoor.com կայքը առանձնացրել է այդպիսի հարցերի լավագույն 20-յակը:
Այսպիսով` թոփ 20 տարօրինակ հարցեր, որ տալիս են աշխատանքի ընդունելիս.
Read more »

2 мар. 2012 г.

Գուշակեք հայտնի ֆիլմերը

Սեղմիր նկարի վրա` մեծացնելու համար

Այս նկարում պատկերված են ավելի քան 20 հայտնի ֆիլմեր: Փորձեք գուշակել դրանք:
Read more »